Ik ben opgegroeid in een familie waarbij het altijd al een optie was om je met kunst en cultuur bezig te houden. Op woensdag middag ging ik blokfluiten bij de SKVR en op zaterdag was ik bij jeugdtheater Hofplein te vinden waar ik mijzelf leerde uiten in zang, dans en toneel. De biebbus stopte elke week aan het pleintje waar ik via de achtertuin naar toe rende, waardoor ik altijd nieuwe boeken kon kiezen waarbij ik mijn fantasie los kon laten.
Al deze stukjes cultuur hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. Door op het podium te staan heb ik geleerd kwetsbaar en open te zijn. Door naar mijn zingende zenuwachtige klasgenootjes te kijken ontwikkelde ik empathie. Alle boeken die ik (heel traag) las, zorgde er voor dat ik ook na de diagnose dyslexi nog plezier bleef hebben in lezen. En die blokfluit, tsja, die heeft me geleerd dat ik soms een toontje lager moet.
“En die blokfluit, tsja, die heeft me geleerd dat ik soms een toontje lager moet.”
Maar het heeft me allemaal gevormd. In een tijd waarin er meer ruimte was voor cultuur dan nu, in een gezin waar dit werd aangemoedigd. Ik vind het een basisrecht voor kinderen om met dezelfde mogelijkheden op te groeien. Waar is die biebbus nu? Waar is die betaalbare muziekschool in de wijk? Na mijn studie en carrière in de commerciële sector besloot ik het roer om te gooien en zet ik nu mijn leven in het teken van cultuur voor iedereen. Cultuur die mensen vormt, #cultuurdichtbij.
