Tussen de flats, onder de rook van Rotterdam, groeide ik in de jaren ’80 op. In een buurt waar je iedereen met borsten ‘tante’ noemde en vaders vooral mannen waren die op zondag het vlees kwamen snijden. Een omgeving waar cultuur niet per se vanzelfsprekend was.
Maar met een moeder die wekelijks vers leesvoer bij ‘de bieb’ haalde en een oma die mij bij elk huwelijk, jubileum of andere heuglijke gebeurtenis een door haar geschreven versje uit het hoofd liet leren. Zo werd taal toch ‘zeg maar echt mijn ding’. In groep vijf wist ik het al zeker: ik word verhalen verteller. En omdat dat geen ‘echt vak’ is, ging ik journalistiek studeren. In dat vak bleek alleen na mijn afstuderen geen droog brood te verdienen. Zo rolde ik – via een callcenter en een online agency – redelijk willekeurig de culturele sector in.
“Een cultureel ecosysteem bestaat wat mij betreft niet uit (grote) instellingen en gebouwen. Ze bestaat uit mensen; uit Rotterdammers.”
Naar een museum om precies te zijn. Ik leerde er hoe kunst en geschiedenis het leven van mensen verrijken. Niet alleen dat van de klassieke kunstliefhebber maar ook dat van een groepje kinderen dat een peutertour volgt en er met hun juffen lustig op los fantaseert. Dat van een enkele tiener die nog wat onwillig op cultuursafari gaat, maar zich vervolgens toch aanmeldt voor een talententraject. Dat van de zojuist gepensioneerde zestiger die zich verliest in tien kilometer archief, op zoek naar zijn familiegeschiedenis. Cultuur komt heel dichtbij.
Een cultureel ecosysteem bestaat daarom wat mij betreft niet uit (grote) instellingen en gebouwen. Het bestaat uit mensen; uit Rotterdammers. Onze stad heeft de ambitie om meer publiek, beter te bereiken. Daar werk ik bij Cultuur Concreet graag aan mee. Door verhalen te vertellen, mee te denken en het gesprek op gang te brengen. Tussen instituten en niet-instituten, tussen makers, doeners en deelnemers. Want we spreken misschien niet altijd dezelfde taal, we willen wel hetzelfde. Mooie dingen zien, doen en beleven. En juist om de hoek, daar tussen de flats, is waar wat mij betreft het verhaal begint.
